Στα τσακίδια….

.

Σα λαίλαπα πέρασε η δεξιά από την κυβέρνηση…

Το 2004, πέρα από τον κατεξοχήν πυρήνα επιχειρηματιών, μικρών και μεγάλων, στρατιωτικών, μπάτσων, ηλικιωμένων συντηρητικών, και χωρικών αποκομμένων στα χωριά και τις κωμοπόλεις της επαρχίας, τη Δεξιά ψήφισε και ένα κομμάτι κόσμου από τους περίφημους «αδέσποτους», από αυτούς που παλατζάρουν από το ένα κόμμα στο άλλο όπως παλατζάρουν σε όλη τους την υπόλοιπη ζωή και από τη μία άποψη στην άλλη, από τη μία σκέψη στην άλλη, από τη μία βλακεία στην άλλη κλπ.

Και οι τελευταίοι στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, οι πολίτες του «αχταρμά», είναι πάρα πολλοί. Και έτσι η ΝΔ έπιασε ένα ποσοστό γύρω στο 45%.

Όταν όμως όλοι αυτοί πήραν χαμπάρι περί τίνος πρόκειται, (γιατί οι άνθρωποι χαμηλής διανοητικής στάθμης, μόνο αν νιώσουν στο πετσί τους περί τίνος πρόκειται το αντιλαμβάνονται) το γύρισαν, και είχαμε και πάλι το κωμικοτραγικό όχι για την εξουσία και το καθεστώς , αλλά για το λαό, το να «ψηφίζει τον έναν, να τρώει φόλα, και μετά να πηγαίνει στον άλλον» !

Αυτή λοιπόν ήταν η ιστορία της πτώσης αυτού του γελοίου κόμματος.

Τόσο απλά.

Ούτε μακροσκελείς αναλύσεις , ούτε τίποτα.

Χρειάστηκε το Βατοπέδι, η Siemens, ο διοικητής του ΙΚΑ, ο Ζαχόπουλος, το πλιάτσικο φόρα-παρτίδα μπροστά στα μάτια όλων μας, χρειάστηκαν δάση ολόκληρα να γίνουν στάχτη, χρειάστηκε να αποδειχτούν οι μούφες περί μονιμοποιήσεων των Stage, χρειάστηκε να αποδειχτεί ότι πούλαγαν παραμύθα ακόμη και στα δικά τους κομματόσκυλα ότι δήθεν θα τους έδιναν θώκους και παλάτια, χρειάστηκαν τα αναψυκτήρια του Μαγγίνα, τα πόθεν έσχες του Βουλγαράκη,

και χιλιάδες άλλα,

για να πάρει επιτέλους χαμπάρι αυτό το μεγάλο κομμάτι του λαού που ρυθμίζει τις εξελίξεις περί τίνος πρόκειται....

Βέβαια το ίδιο κομμάτι του λαού έπρεπε να ερεθιζόταν και απ’ την καθημερινή ξεφτίλα, από τα κακοπληρωμένα εννιάωρα, από τους μισθούς των 500 Ευρώ, από την ανεργία και τη θλίψη των νέων, από τη φτώχια, από τη δυστυχία των μεταναστών, από τους ζητιάνους και τους ρακοσυλλέκτες που αυξάνονται με ευρωπαïκές ταχύτητες….

Δυστυχώς όμως ακόμη δεν έχουμε φτάσει σε αυτό το επίπεδο, και λέω ακόμη, γιατί η ελπίδα για μια άλλη κοινωνία, όσο είναι εφικτό και υπάρχουν οι προϋποθέσεις και το έδαφος για να γίνει κάτι τέτοιο, υπάρχει.

Μόνο όταν αυτό γίνει, μόνο τότε, θα μπορούμε να μιλάμε για κάτι διαφορετικό.

Το ζήτημα είναι να ξεκολλήσουμε από το θέμα της «διαφθοράς» σε ένα σύστημα που είναι σύστημα σκλαβιάς (θέλουμε «αδιάφθορη σκλαβιά» ; ), από το θέμα του «μικρότερου κακού», από το θέμα των «τίμιων πολιτικών» (τίμιοι πολιτικοί προϊστάμενοι της σκλαβιάς; ) κτλ κτλ.

Όσο από αυτό δεν ξεκολλάμε, θα ανεβαίνουν όπως και τώρα κάτι ΠΑΣΟΚ , κάτι Πάγκαλοι, κάτι φορείς διαχείρισης του συστήματος της σκλαβιάς δηλαδή, εγγυώμενοι ακριβώς τη βιωσιμότητα αυτού του συστήματος των φραγκάτων, της βίας, , του εξευτελισμού του ανθρώπου ως υπόσταση.

Μέχρι τότε, δύο πράγματα μένουν στους ανθρώπους που το έχουν πείσμα να αλλάξει αυτός ο τόπος :

1) Να πεισμώσουν ακόμη περισσότερο

2) Να ευχηθούν σε αυτόν το θλιβερό θίασο της εξουσίας να πάει ΣΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ και να κρυφτεί για πάντα στον πάτο της ελληνικής πολιτικής ιστορίας.